पुरातनी काचित् पत्रिका अवालोकि यत्र रत्नशास्त्रविषये केनचित् रत्नशास्त्रज्ञेन व्यलेखि मुख्यतया वज्रविषयकः श्लोकः यन्नूतनमासीन्मम। वज्रं तु न केवलं स्त्रीणां परं पुरुषाणामपि प्रियमिति मे मतिः। वज्रस्य देवता शुक्रः इति ज्ञातं तस्माल्लेखात्।

शुक्रप्रीतिकरं वज्रं नवकोणदलस्फुटम्।

हरेश्चिबुकसंशोभि भ्राजते शुभदं नृणाम्।।

अन्वयः – शुक्रप्रीतिकरं नवकोणदलस्फुटं हरेः चिबुकसंशोभि नृणां शुभदं वज्रं भ्राजते।

नवकोणदलस्फुटमिति वज्रविशेषणं स्यात्। नवकोणदलवन्नास्ति चेददः वज्रं दोषयुक्तमिति न क्रीणीयुः पूर्वजाः नः। हरेः चिबुकं संशोभत’ति  हरिचिबुकसंशोभि। अत्र प्रायः पन्नगनगेश्वरं गोविन्दमुद्दिश्य स्यात्। तस्य चिबुकसाम्यं वज्रस्येति स्यात्। ईदृक् दोषरहितं वज्रं नृणां शुभं दत्ते’तो निश्चप्रचं जनैः दरिध्रियते। अत एव स्यात् स्त्रीणां तु वज्रमेव प्रियतमम्। :)

I recently came across a fascinating verse about diamonds in an article. While we are all familiar with gemology, Sanskrit boasts “Ratnashastra,” a specialized field focusing on gemstones, with diamonds holding a particularly esteemed position. The deity associated with diamonds is Venus, also known as Shukra.

The verse clearly states that wearing diamonds pleases Venus, the Goddess of Love in Greek mythology. Diamonds should ideally resemble a nonagonal prism (I must admit, I’m translating this to the best of my knowledge). They shine with the brilliance of Lord Hari’s chin, which I believe refers to Lord Venkatesha, whose chin is adorned with white camphor. This comparison makes sense to me.

Diamonds, with their shimmering and glittering qualities, bring auspiciousness to those who wear them. No wonder we women are so enamored with diamonds! 😊